Iedereen het hare én het zijne

Ken je dat gevoel dat je voelt dat er wat wringt, maar dat je dat gevoel niet helemaal kunt plaatsen? Dat je met twijfels rondloopt, dat je een beetje met je ziel onder de arm bij de koffiemachine staat omdat je wéét dat je het niet kunt uiten? Omdat de tijdsgeest tegen je is, omdat je tegenwoordig om niks met je kop op het hakblok gelegd wordt terwijl de goegemeente gaat voetballen met je gevoelens en het publiek luidkeels schampert om je sentimenten? Het geeft een gevoel van onveiligheid en onmacht. Je wilt het kwijt. Je wilt er over praten, schrijven, delen met anderen. Maar het is 2022, dus als wij een mailtje krijgen met een bericht van het intranet van NPO Radio 1 over de mariekelucasrijneveldificatie van Lara Rense, die zich voortaan Lara Billie Rense (die/diens) wil laten noemen. Dan kun je dat niet delen. Want op delen komen commentaren en op sommige commentaren - zeker over modieuze genderkwesties - staat al snel de sociale doodstraf. Dus we kauwen nog wat verder op onze plastic SORRY SORRY HOUTEN! roerstaaf bij de redactie-Jura en denken alleen maar: Nou ja. Wij vonden Lara Rense eigenlijk altijd al een lul.